Eyes Of Rose 9

Obudziłam się z silnym bólem głowy. Nie wiedziałam jak trafiłam do domu, ale musiałam trafić, bo leżałam na łóżku, choć nie otwierałam oczy, gdyż ból był nie do zniesienia. Do tego przyszły jeszcze obawy czy to David pomógł mi dojść do łóżka, czy jakaś moja podświadomość wiedziała co mam robić. Nigdy nie byłam jeszcze pijana, w ogóle nigdy nie piłam, a pierwszy raz skończył się fatalnie.
Z przyzwyczajenia sięgnęłam ręką obok łóżka, by z szafki nocnej wziąć butelkę z wodą. Nie było tam niczego, tylko pusta przestrzeń. Coś mi się nie zgadzało, w tym miejscu zawsze stała szafka!
Przestraszyłam się otworzyłam oczy. Gdy tylko to zrobiłam, zobaczyłam odwróconego do mnie tyłem chłopaka o ciemnych włosach i długich nogach.
Krzyknęłam głośno, choć zaraz pożałowałam tego.
-Co robisz w moim pokoju?! - warknęłam, ale to pytanie również było błędne.
Rozejrzałam się i to nie był mój pokój. Może taksówkarz okazał się jakimś chorym gwałcicielem i zabrał mnie do siebie. Szybko spojrzałam na siebie. Miałam nadal sukienkę na sobie i co ważniejsze - bieliznę.
Chłopak zaśmiał się widząc moje zdenerwowanie. Przyjrzałam się mu. Od razu go poznałam, bo to on zajmował miejsce Nathan'a w moich snach.
-Przepraszam - wyjąkałam i wstałam, lecz o mało się nie przewróciłam, tylko owy chłopak mnie złapał co wywołało u mnie rumieniec.
Był tak blisko, więc pośpiesznie się oddaliłam.
-Co się stało? - zapytałam go.
-Cieszę się że nie pytasz mnie o imię, ale ja twojego nie znam, żebym mógł zacząć.
-Rose.
-Ładnie - posłał mi uśmiech godny anioła - no więc, wczoraj czekaliśmy na ciebie z chłopakami, jednak nie przychodziłaś. Oni koło północy poszli spać, a ja oglądałem film. Wtedy ktoś zatrąbił i taksówkarz wytłumaczył mi, że dziewczyna zakazała się tu przywieść, ale zasnęła na tylnym siedzeniu... powinnaś się cieszyć, że nic ci nie zrobił - dodał poważniejąc.
-Przepraszam - powtórzyłam - musiałam pomylić adresy.
-Nic się nie stało.
W tym samym momencie złapałam się za głowę. Czyli nie było mnie na noc w domu! Nawet nie chcę myśleć, czy David wezwał policje, czy szuka mnie cała okolica.
-Która jest godzina?- zapytałam łamiącym się głosem.
-9 rano, chłopaki jeszcze śpią.
-Muszę wracać do domu, jak zobaczą że mnie nie ma, wrócę do matki!
-Czekaj! Mieliśmy porozmawiać!
-Nie mogę. I tak przesadziłam.

-Może cię odwiozę? Nie daj się prosić, przecież chyba nie znasz na tyle Londynu, żeby trafić.
Teraz to ja się zaśmiałam. Był identyczny jak w moich snach.
-Dobrze i po drodze wytłumaczysz mi skąd to wiesz.
Już niedługo potem siedzieliśmy w jego samochodzie. Wtedy przejrzałam się w lusterku. Miałam cały rozmazany makijaż i brudną sukienkę, przypominałam trochę klauna z cyrku. Dziwiłam się, że brunet tyle czasu powstrzymywał się od śmiechu.
-No więc teraz mi opowiedz. Skąd wiesz, że nie jestem stąd?
-No prosze, myślisz że nie oglądam telewizji? Rosalie Santorio, dziewczyna Nathan'a Sykes'a. - ostatnie trzy słowa wręcz wycedził. Trochę mnie to przeraziło.
-Skoro to wiesz, czemu pytałeś się o imię?
-Wiem, że nie lubisz jak ktoś mówi Rosalie tylko Rose. Chciałem się upewnić.
-Skoro jestem dziewczyną jednego z The Wanted to czemu mi pomagasz?
Uśmiechnął się kpiąco.
-Sam nie wiem - przyznał nieśmiało - staram się unikać ich i ich dziewczyn, przyjaciół. Ale nie umiałem cię tak po prostu zostawić w tej taksówce - spuścił głowę.
-Nie rozumiem czemu się nie lubicie, ale musisz wiedzieć, że to po ich stronie jestem, nie waszej.
Ucichł na dłuższą chwilę i patrzył się przed siebie. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji.
-Bardzo mi przykro z tego powodu - odezwał się wreszcie.
-Tak, mnie też - uśmiechnął się lekko, gdy to powiedziałam- Masz bardzo ładny uśmiech - dodałam zanim zdążyłam się ugryźć w język.
-Dziękuję, nie powinienem tego mówić i nie powtarzaj tego Nathan'owi, ale jesteś bardzo ładna.
Zarumieniłam się jeszcze bardziej niż wcześniej i dopiero wtedy zobaczyłam, że stoimy już pod domem.
-Spotkamy się jeszcze? - wypaliłam, gdy miałam już wychodzić, nie wiedziałam nawet co mnie do tego pokierowało.
-Mam taką nadzieję... poczekaj! Masz mój numer, zadzwoń i powiesz mi czy nikt nie zobaczył, że cię w nocy nie było - podał mi karteczkę.
W następnej minucie, zdęłam buty i puściłam się biegiem po trawniku w stronę mojego balkonu, po którym znów się wdrapałam.
Poświęciłam trochę czasu na rozczesanie włosów, zmycie na makijażu i szybki prysznic, po czym założyłam piżamę i zeszłam na dół, prosto do kuchni.
-Hej Rose, wczoraj się nie widzieliśmy. Przepraszam, wróciłem na prawdę późno i nie chciałem cię budzić - powitał mnie David, aż odetchnęłam głośno z ulgą.
-Nie martw się tato, nic się nie stało. Jak w pracy?
-Dobrze, dzisiaj mam spotkanie z Emmą Watson.
-Świetnie.
Całe śniadanie jadłam jednego tosta, a tak naprawdę to męczyłam się z uporczywym bólem głowy i to nie dlatego że za dużo wypiłam - ten ból już minął. Teraz rozbrzmiewał w niej głos bruneta, a ja usilnie próbowałam się pozbyć jego twarzy i głosu. To było denerwujące, że uczepił się tam jak chwast.
Podczas posiłku Marietta cały czas na mnie spoglądała, ale udawałam że tego nie widzę. Nie chciałam, żeby się wypytywała czemu nie wróciłam na noc i gdzie byłam, bo wiem, że na pewno zauważyła, że nie weszłam wczoraj z powrotem do domu.
Odeszłam po godzinie do pokoju i od razu rzuciłam się do telefonu. Chęć usłyszenia głosu bruneta wygrywała ze mną, choć wiedziałam że ten chwast zagnieździ się głębiej.
-Wszystko okej, nikt się nie dowiedział - odpowiedziałam mu na pytanie, które szybko wcześniej zadał.
-To dobrze, więc spotkasz się ze mną dzisiaj?
-Może.
-No nie daj się prosić, odpowiem na twoje pytania. O 16.00 ?
-Nie mogę.
-Czemu? Przecież nikt się nie dowie.
-Nie o to chodzi, o 16 Nathan wylatuje i chcę pojechać na lotnisko.
Nie wiadomo czemu, od tej wiadomości poweselał.
-Dobrze, to spotkamy się o 19?
-Nie wiem czy to dobry pomysł, żebym znów wychodziła gdzieś - próbowałam się wymigać.
-Przyjdę do ciebie.
-Ochh... no dobrze. Chociaż nikt nie zrobi nam zdjęcia.
Zaśmiał się radośnie. Miał taki dźwięczny głos, nie miałam pojęcia co się ze mną dzieje.
Następną godzinę rozmawiałam z Jennifer. Chciała się dowiedzieć co ze mną, czy trafiłam do domu etc. Nic jej nie powiedziałam że spędziłam noc w domu One Direction, bo nie miałam pewności czy aby tą informacją nie podzieli się z kimś innym.

Potem zaczęłam się szykować na spotkanie z Nathan'em. Tak, Nathan'em, a nie brunetem z One Direction. Teraz miałam wizję naszego pocałunku, a nie twarz bruneta. Tylko Nathan się liczył.
Założyłam długą spódnicę i wysokie buty, a gdy dostałam sygnał na komórkę od chłopaka, od razu zbiegłam po schodach.
Powitał mnie w samochodzie, a sama by zabić chwasta w mojej głowie pocałowałam go namiętniej niż kiedykolwiek. Na szczęście spodobało mi się to.
-Przyrzekam, że jak wrócę wynagrodzę ci to - pocieszał mnie, choć wcale nie byłam smutna, na lotnisku.
-W jaki sposób?
-W poniedziałek będę tu już o 10 rano, przyjadę po ciebie i wybierzemy się na festiwal.
-To świetny pomysł, nie mogę się doczekać.

Pocałowałam go i już go nie było. Aczkolwiek nie było mi na tyle smutno, żebym zaczęła płakać czy już tęsknić. Nawet się nie obwiniałam za to, że tego nie robię, bo to był tylko tydzień, szybko minie i znów będziemy razem. Tak, to na pewno było to, a nie dlatego że go nie kocham...
Taksówką wróciłam do domu. Marietta już nie komentowała moich wyjść, bo wiedziała (pewnie od David'a), że The Wanted wyjechało na tydzień. Dlatego nie mogła się uczepić tego, że wychodzę do Nathan'a.
Z kuchni wzięłam kilka paczek ulubionych ciastek, żelek i karton soku brzoskwiniowego (mojego ulubionego).
-Po co ci to słonko? - zainteresowała się Ritta.
-Jestem głodna- skłamałam i w sekundzie zniknęłam.
Postanowiłam się przebrać, w coś lżejszego. Jakoś długa sukienka nie pasowała mi do spotkania z brunetem. Miał coś w sobie co wołało do mnie : załóż obcisłą mini! Jednak powstrzymałam się - założyłam krótką sukienkę, ale zwiewną z cienkiego materiału.

Usiadłam na łóżku i z uwagą czekałam na dzwonek do drzwi, lecz coś (ktoś) zapukało do balkonu. Z początku sądziłam że to ptak, ale pukanie nie przestawało. Otworzyłam drzwi i ujrzałam bruneta.
-Harry! Co ty tu robisz? Sądziłam że wejdziesz drzwiami jak człowiek.
-Nie chciałem ci przysparzać kłopotów.
-Nie martw się, David przyjedzie z pracy późno.
-Kto?
-Mój ojciec, tylko gdy nie słucha mówię o nim David, mamie nie przeszkadza.
-Opowiedz mi o sobie. O rodzinie - poprosił.
-Dobrze, ale potem opowiesz o swojej.
Kiwnął głową. Zanim się obejrzałam siedzieliśmy na łóżku po turecku zajadając się tym co przyniosłam i pijąc nasz ulubiony sok (tak się złożyło, że to również jego ulubiony smak).
Opowiedzieliśmy sobie ze szczegółami swoją przeszłość. Bardzo mnie zaciekawiło to jak postanowił iść do X Factora. Był przekonany że go odrzucą, a teraz tak mu się poszczęściło.
-To trochę przykre słuchać jak ktoś musiał tyle pracować na szczęście, gdy ja mam wszystko to czego potrzebuję na wyciągnięcie ręki.
-Wcale nie, może to tobie się poszczęściło w ten sposób.
-Nie powiedziałam, że jestem szczęśliwa.
-Jak to? - przysunął się bliżej, ale akurat nie zaprotestowałam.
-Poza tobą, The Wanted i dwójką innych znajomych których poznałam tutaj przez przypadek, nie znam osób w moim wieku. Opowiadałam ci jak rodzice za wszelką cenę próbowali mnie odciągać od rówieśników, normalnej szkoły, nastoletniego życia. To nie jest takie fajne.
Złapał mnie za dłoń. Była tak ciepła i przyjemna w dotyku, że nawet nie zabrałam swojej.
-Nie martw się, w Londynie wszystko się zmieni.
-Naprawdę?
-Na pewno.
Ni stąd, ni zowąd przytuliłam go. Po prostu odczułam taką potrzebę.

-Okej, a powiesz mi gdzie twoja łazienka? Siedzimy tu od pięciu godzin.
-Drzwi po lewo.
Uśmiechnął się i odszedł. No tak. Była już północ, a mi wcale nie chciało się spać. Mogłabym siedzieć z nim tak całą noc. Na szczęście dom miał nadzwyczajnie grube ściany i nawet gdybym teraz zaczęła krzyczeć, nikt by tego nie usłyszał.
-Rose? Bo mam mały problem - zawołał i szybko pobiegłam do łazienki.
-Woda nie leci - wytłumaczył mi.
Wzięłam prysznic i odkręciłam wodę. Wszystko było okej, to niby czemu nie leciała w umywalce?
-Żartowałem - zaczął się śmiać, więc oblałam go wodą.
Zrobił zdziwioną minę i zabrał ode mnie prysznic i zaczął mnie oblewać. Bawiliśmy się tak, że wszystko w łazience pływało, a oboje byliśmy przesiąknięci wodą, od włosów do butów.
-Dobra poddaje się! - krzyknął, a to pewnie dlatego że jego włosy się wyprostowały i wyglądał idiotycznie.
-Powiedz to mojej łazience.
Wziął ręczniki i rzucił je na podłogę.
-Wyschnie - podsumował i wziąwszy mnie za rękę, wyprowadził do sypialni. Przechodząc obok lustra, spojrzałam na siebie i jęknęłam.
-Co? - wystraszył się.
-Czemu mi nie powiedziałeś że widać mi bieliznę? Znam cie jeden dzień!
-Jest 1.00 w nocy, to już drugi dzień.
Weszłam do garderoby i zdjąwszy z siebie mokrą sukienkę, założyłam długą bluzkę.
-A ja? - no tak, nadal było mokry.
-Poczekaj, przyniosę ci coś.
Wyszłam z pokoju. Weszłam do pralni na piętrze i wzięłam t-shirt i dresy David'a, choć na pewno będą za duże na szczupłego Harry'ego.
Gdy wróciłam do pokoju, stał tylko w bokserkach, a jego mokre ubrania rozwiesił na krześle obok. Na chwilę rozdziawiłam usta, ale gdy na mnie spojrzał i uśmiechnął się, musiałam je zamknąć i skołowana podałam mu ubrania. Nie mogłam przestać patrzeć na niego, gdy się ubierał.
-To chyba czas już na mnie? - zapytał siadając obok mnie.
-Nie! Zostań jeszcze - poprosiłam, na prawdę nie chciałam żeby sobie szedł.
-Dobrze, ale jak zasnę jutro na koncercie to będzie twoja wina.
-Jakoś to przeżyje.
Zapaliliśmy tylko lampkę na szafce nocnej i oparci o masę poduszek położyliśmy się, nadal rozmawiając. Koło 3.00 zaczęłam ziewać, ale i tak nie chciałam żeby wychodził. Z nikim jeszcze tak dobrze się nie czułam jak z nim.
-Tylko się nie złość, powiedz mi czemu jesteś z Nathan'em?
-A czemu nie? Jest przystojny, zabawny i utalentowany. Spodobał mi się od początku.
-A co was łączy?
-No wiesz... ehm, nie wiem tak naprawdę - powiedziałam zawstydzona - nie rozmawiamy dużo, bo on w porównaniu do ciebie nie siedzi u mnie całą noc - zażartowałam.
-Mam sobie iść?
-Nie! Posłuchaj, bardzo lubię Nathan'a i na razie to jego widzę obok mnie.
-Rozumiem.
Następnie nasza rozmowa przeniosła się na temat jedzenia. Okazało się że lubimy mniej więcej taką samą kuchnię. W połowie dyskusji, położyłam głowę na jego ramieniu.
-Tak, jak będziesz chciał, na śniadanie Marietta ci zrobi tosty francuskie.
-Kto to Marietta? - zapytał, ale nie usłyszał odpowiedzi bo przeszłam w krainę Morfeusza.

----------------------------------

Ta dam! I jak widzicie, pojawił się następny członek One Direction! <33 teraz będzie już o nich więcej.
Podoba się ? :D bo mnie bardzo!

CZYTASZ=KOMENTUJESZ=MOTYWUJESZ=POWSTAJE NOWY ROZDZIAŁ

Eyes Of Rose 8

Obudziłam się zdyszana i zlana potem. Sama nie mogłam nadal uwierzyć, że mój sen był tak prawdopodobny, a co ważniejsze - wcale nie powinien mi się przyśnić - to nie było normalne, nawet jak na mnie.
Mianowicie zamiast twarzy Nathan'a, która śniła mi się do tej pory, widziałam twarz owego Harry'ego, którego wcale nie znam, widziałam go tylko raz na zdjęciu. Co więcej, on jest z One Direction, czyli nie powinnam nawet o nim myśleć, bo w ten sposób przeciwstawiam się ojcu i The Wanted, więc również Nathan'owi.
A może było to zwyczajne? Przecież myślałam o 1D, gdy szłam spać i to jakoś na mnie wpłynęło? Po dojściu do siebie, ustaliłam że to wcale nie było dziwne i nie powinnam sobie tym zaprzątać głowy. Spotkam się dzisiaj z nimi, nieważne co mi powiedzą i tak będę stać murem za TW i wtedy już będę mogła bez oporów ich unikać.
Mój świat toczy się wokół Nathan'a, a nie któregoś z One Direction.
Wyskoczyłam pośpiesznie z łóżka, aż z tych wrażeń zakręciło mi się w głowie. Musiałam się złapać szafki nocnej, by nie upaść.
Zanim zdążyłam wejść do łazienki, usłyszałam dźwięk sms-a.
Wzięłam telefon i zobaczyłam wiadomość od Nathan'a.
'Muszę coś ważnego ci powiedzieć, mogę wpaść?'
Zastanowiłam się nad tym. David jest pewnie w pracy, więc nic się nie stanie gdy Nath wpadnie. Od razu zaczęło mi się robic gorąco. Co tak ważnego miał mi powiedzieć? Może nie chce się ze mną spotykać, bo cały czas próbuję poznać One Direction? Zanim zdążyłam tak całkowicie spanikować, odpisałam mu.
'Ok' - nic więcej nie mogłam napisać, zbyt zajęta byłam obmyślaniem tego co może mi powiedzieć.
'Będę za 15 minut'

Skoro mogłam zapobiec w jakimś stopniu najgorszemu co miało mnie spotkać, postanowiłam się chociaż ubrać i umalować, by nie wyglądać tak ... tak jak teraz.
Londyn do tego czasu zaczął w jakiś niespodziewany sposób 'rozkwitnąć' i wreszcie na dworze było tak na serio gorąco, choć i tak na niebie było dużo chmur.
Dokładnie z dzwonkiem do drzwi, byłam już gotowa. Pośpiesznie zbiegłam na dół, ale oczywiście Ritta była pierwsza, co mnie odrobinę zirytowało. Oczywiście go wpuściła, prawdopodobnie podejrzewała, że miedzy mną a nim coś jest, ale równiez wiedziała że nie może tego powiedzieć mojemu tacie, bo pewnie od razu by zwolnił The Wanted, a do tego nie chciałam się przyczynić.
-Cześć - powitał mnie znajomym uśmiechem, ale lekko wymuszonym i pocałował mnie.
Skoro sam był zdenerwowany to ja byłam jeszcze bardziej, dlatego nic nie odpowiedziałam mu, mogłam tylko stać i patrzeć się na niego z lekko rozchylonymi ustami.
-Wiem, że jesteśmy ze sobą krótko, nawet bardzo krótko. Jednak mój plan nie przewidział tego, że ty się pojawisz.
-O co ci ch-chodzi? - wyjąkałam.
Widząc to, że się przestraszyłam, przytulił mnie, tak że nadal mógł mi patrzeć w oczy.
-Bardzo tego nie chcę i bardzo cię przepraszam, ale muszę... muszę wyjechać. Jesteśmy zaproszeni na TCA w Nowym Jorku i jedziemy tam na tydzień.
-No jasne, rozumiem. - odetchnęłam z ulgą, myślałam że czeka mnie coś znacznie gorszego.
Czekałam na Nathan'a prawie 18 lat, jeden tydzień nic nam nie zrobi, gorzej gdyby to był miesiąc, ale tak krótki czas, owszem będę tęsknić, ale cieszę się że wkrótce do mnie wróci.
-Na prawdę? - ucieszył się - Potem już nie będę wyjeżdżał i będziemy mieć więcej czasu dla siebie.
-Świetnie! A kiedy wyjeżdżasz?
-Jutro o 15 i bardzo bym chciał, żebyś pojechała ze mną na lotnisko.
-Nie ma sprawy.
Zaśmiał się na widok mojego entuzjazmu, choć sam sądził że obrażę się na niego albo będę wściekła. Znów mnie pocałował, a potem pociągnął w stronę wyjścia.
-Gdzie idziemy? - zapytałam, gdy wsiadaliśmy do jego auta, choć normalnie zaczęłabym protestować, gdy wyszłabym z domu.
-Pokaże ci coś. Spodoba ci się.
Dłużej się nie dopytywałam. David'a nie było w domu, dlatego miał wcale nie zobaczyć mojego zniknięcia. Teraz zaczęłam się cieszyć że Steph już nie ma. Dzięki temu nie muszę mieć przy sobie kogoś dorosłego i mogę wychodzić kiedy chcę, choć według postronnego obserwatora, można by było to nazwać wymykaniem się.
Po jakimś czasie, byliśmy już pod wielkim budynkiem. Nie miałam pojęcia do czego służy i co się w nim mieści, dlatego byłam jeszcze bardziej ciekawa niż wcześniej.
-Powiesz mi już wreszcie o co ...
-Już za moment - gdy weszliśmy do budynku jedną ręką mnie objął w pasie, a drugą zakrył oczy.
-Daleko jeszcze? - zaczęłam dopytywać po pięciu minutach drogi.
-Jeszcze chwilę - powtarzał co jakiś czas.
Wreszcie puścił mnie. Rozejrzałam się wokoło, a widok był cudowny, tylko gdyby tu stała w czasie, gdy to miejsce jest zajmowane, chyba bym uciekła w panice.
-Na scenie w Nowym Jorku będę stal na podobnej i będę myślał tylko o tobie - szepnął mi do ucha.
Od razu zarzuciłam mu ręce na szyje i mocno przytuliłam. Staliśmy dość długo na tej scenie i patrzyliśmy przed siebie, na tysiące wolnych miejsc na widowni. Byłam pewna, że nigdy tak jak on nie wystąpiłabym na niej, właśnie też z podobnego powodu odrzuciłam propozycję mojej matki abym została modelką.
Z dnia na dzień coraz lepiej poznawałam Nathan'a i bardzo podobało mi się to. Cokolwiek mi dzisiaj One Direction powie, nadal będę w nim bezgranicznie zakochana, zresztą tak jak on we mnie.
Objęci wyszliśmy do holu, gdzie wcześniej zakrył mi oczy. Mojego chłopaka wesoło powitał jakiś jego kolega.

-Hej, więc ty jesteś Rosalie? - zwrócił się do mnie.
-Tak, ale mów mi Rose.
Zaśmiał się i spojrzał tak jakoś dziwnie na Nathan'a, jakby chciał dać mu do zrozumienia, żeby ode mnie uciekał. Byłam w 100% pewna że mój Nathan nigdy by tego nie zrobił.
Nath odwiózł mnie do domu, po wspólnie zjedzonym lunchu.
Gdy chciałam bezgłośnie wrócić do pokoju jak gdyby nigdy nic, napotkałam Mariette na drodze i wcale nie tryskała szczęściem jak zawsze, co więcej była zła, poirytowana i zaskoczona.
-Wiesz że kocham cię jak rodzinę, ale dłużej tego nie będę znosić - odezwała się spokojnie.
-Ale czego?
-To nie jest chłopak dla ciebie, źle na ciebie wpływa.
-Wcale nie!
-Mam na uwadze tylko twoje dobro i jeśli nadal będziesz się w nocy do niego wymykać, powiem o tym twojemu tacie.
Gdy odchodziła, byłam strasznie na nią wkurzona i nie dlatego, że nie mogę wychodzić późno z chłopakiem, ani dlatego że o tym wiedziała, ale o to że powiedziała to tak spokojnie. To doprowadzało mnie do szaleństwa.
Jak tylko weszłam do pokoju, dopadłam swojej komórki. To był mój błąd że nie wzięłam jej wcześniej. Było 13 nieobranych połączeń. Z początku myślałam że to mama miała wolną chwilę i po prostu musiała ze mną porozmawiać. Jednak to Code i Jennifer na zwianę próbowali się ze mną skontaktować.
Zastanawiałam się do kogo oddzwonić i zdecydowałam się na Jennifer, tak będzie po prostu fair w stosunku do Nathan'a.
-Nareszcie! Co ty dziewczyno nie nosisz telefonu przy sobie?
-Przepraszam?
-Słuchaj. Idziemy dzisiaj na otwarcie największego klubu w Londynie, idziesz z nami?
-No nie wiem - przypomniałam sobie o spotkaniu z One Direction.
-Nie daj się błagać, będzie fajnie.
-Dobrze, ale idę tylko na chwilę, jestem umówiona na później.
-Zdradzisz z kim?
-Może później. To gdzie jest ten klub?
-Spotkamy się w centrum, przed sklepem Ugly Betty. O 18.
Przystałam na tą propozycję, bo akurat byłam w tym sklepie i "Ugly" poprawnie się odnosiło do ubrań w nim sprzedawanych.

I tak nie miałam nic innego do roboty, więc postanowiłam zacząć się szykować. Jednak najpierw zanim zaczęłam cokolwiek robić, spisałam adres na małą karteczkę i włożyłam do torebki, którą miałam wziąć, razem adresem tego domu, bo go nie znała, a na pewno potem będę wracać taksówką.
Postawiłam na śmielszy makijaż w czym pomogła mi ciemno różowa szminka, którą kiedyś kupiła, a wcale jej nie używałam. Po prostu muszę mieć każdy możliwy kolor szminki.
Nie mogłam siebie poznać w tak 'ciemnym' makijażu, gdyż byłam przyzwyczajona do mascary i jasno różowej szminki. Jednak z drugiej strony, podobało mi się to.
Następnie wybrałam sobie strój (to była chyba najlepsza część każdego wyjścia). Biała sukienka, chyba najbardziej przypadła mi do gustu. Gotowa oceniłam całość w lustrze i zaczęłam żałować że tej sukienki nie założyłam na moje urodziny, bo o wiele lepiej w niej wyglądałam niż w tamtej czarnej.
Zeszłam na dół. Nie mogłam nie zrobić hałasu, bo czarne szpilki nie mogły być nie usłyszane.
-Gdzie idziesz Rose? Chyba nie z tym chłopakiem? - spytała Marietta, która oczywiście pojawiła się w sekundę.
-Nie, idę z tym chłopakiem i dziewczyną którzy byli u mnie na filmie. Pamiętasz?
-Ahh tak - jej kąciki ust wygięły się odrobinę - tylko nie wróć późno.
Jak już wspomniałam wcześniej, dom David'a był położony bardzo blisko centrum, wręcz w nim, dlatego do umówionego miejsca miałam jakieś 7 minut drogi.

Zauważyłam wreszcie Jennifer opartą o latarnię. Gdy mnie zobaczyła, pomachała mi.
-Hej, a Code'go nie będzie? - zaniepokoiłam się, bo to właśnie jego bardziej lubiłam z tej dwójki.
-Będzie, tylko przyjedzie z chłopakami.
-To super, idziemy?
Dziwne że wcześniej tego nie zauważyłam, ale kilkaset metrów dalej stal wielki klub, a jego szyld migotał jak wielki, błyszczący neon.
Jennifer przywitała się z ochroniarzem i weszłyśmy do środka, bez czekania w kolejce, z czego się ucieszyłam bo mogłam zaoszczędzić trochę czasu. I tak samo jak wczorajszego wieczoru odezwał się cichy głosik 'Harry czeka'.
Szybko go zagłuszyła głośna muzyka, gdy weszłyśmy i nawet się z tego ucieszyłam, bo ten głosik w głowie, nie był wcale po mojej stronie.
Od razu podbiegło do nas kilkoro chłopaków i wręczyli drinki. Nie znałam ich i nawet nie wiedziałam ich imion, a oni jak gdyby nigdy nic, zaciągnęli nas by poszukać wolnego miejsca. Zostałam wciśnięta między Code'go, a jakiegoś osiłkowatego bruneta.
Wszyscy się śmiali, pili i jeszcze więcej pili, a ja cały czas sączyłam jednego drinka. Nie czułam że jest choć trochę mocny, więc pomyślałam, że jeśli wypiję dwa lub trzy będę mogła już iść.
Dzielnie po raz pierwszy wypijałam coraz więcej i więcej. Jakoś ta impreza wreszcie zaczęła mi się podobać, tak samo jak moje towarzystwo. Teraz to ja się śmiała i dowcipkowałam. Po jakimś czasie, doszli do nas inni znajomi Jennifer i Code'go. Byłam tam też jedna dziewczyna. Więc trzy na jedenastu chłopaków.

Zobaczyłam że Jennifer i brunetka dużo rozmawiają, nie miałam już kim rozmawiać, więc poszłam do baru się napić. Zakręciło mi się w głowie po drodze.
-Co podać? - odezwał się jakby z oddali barman.
-Zaskocz mnie.
Uśmiechnął się do mnie. Chłopak miał góra 25 lat i z pewnością był bardzo przystojny.
Podał mi podłużną szklaneczkę i wypiłam zawartość trzema łykami. Gdy odchodziłam, wiedziałam że przesadziłam i muszę wracać do domu, gdy jeszcze mogę.
Skierowałam się do wyjścia. Ledwo trzymając się na nogach, wyciągnęłam rękę by zawołać taxi.

-Czemu już jedziesz? - zapytał ktoś za mną, okazało się że to Code.
-Za dużo jak na pierwszy raz.
-Praca czyni mistrza - zaśmiał się.
-Tak, powtórzymy to kiedyś, ale muszę wracać. Miałam jeszcze sie z kimś spotkać, ale nie jestem w stanie.
-No dobrze, odezwę się wkrótce.
Wreszcie podjechał mój transport. Czułam że ostatkami świadomości wejde do domu. Zamknęłam oczy by mi się polepszyło, choć i tak nie działało. Wygrzebałam karteczkę z adresem i ją podałam kierowcy. Nawet na nią nie spojrzałam.
Potem już nie pamiętam co się stało - alkohol uderzył do głowy.
'Zbaczając w ciemny las, miej się na baczności'

--------------------------------------------

Nie wiem jak skomentować rozdział. Może jednak pozostawię to wam! ;33
Dziękuję za komentarze i jeśli chcecie, możecie podać mi swój TT lub FB i będę was powiadamiać o nowych rozdziałach :))

CZYTASZ=KOMENTUJESZ=MOTYWUJESZ=POWSTAJE NOWY ROZDZIAŁ

Eyes Of Rose 7

Z samego rana obudził mnie telefon od mamy.Musiałam zdać jej dokładne relacje, z tego czy David wywiązał się ze swojego obowiązku i czy podobało mi się przyjęcie. Nie byłam jeszcze rozbudzona, dlatego niektóre moje odpowiedzi to były zwykłe pomruki.
Gdy po godzinnej rozmowie z rodzicielką poczułam ulgę odkładając telefon. On znów zadzwonił, tym razem był to Nath. Tym razem szerzej tworzyłam oczy i wielki uśmiech pojawił się na mojej twarzy. Szybko odebrałam. Dzwonił po to aby się ze mną umówić na dzisiaj. Oczywiście się zgodziłam, pomimo tego że chciał mnie zabrać na zakupy.
Nie miałam nic przeciwko, bo każda spędzona minuta jest warta zachodu i kręcenia przy tacie. Ale jeszcze czymś mnie zdziwił. Oznajmił, że David pozwolił mu mnie zabrać do centrum handlowego, ale pewnie by zmienił zdanie dowiedziawszy się że się spotykamy.
Ożywiona wizją spędzenia dnia z Nathan'em jakoś mnie ożywiła i niemal wyskoczyłam z łóżka. Nawet pogoda za oknem wydawała mi się inna niż dotąd, gdy kiedykolwiek byłam w Londynie. Było parno, a na niebie nie było ani jednej chmury. Zastanawiałam się w duchu czy to tylko moja wyobraźnia płata mi figle, czy na prawdę jest tutaj gorąco.

Przywiezienie kilkunastu par szortów wydawało się teraz lepszym pomysłem. Założyłam jedną z nich oraz cieniutką, białą koszulę.
Nie zdążyłam jeszcze rozczesać włosów, a z dołu dobiegł mnie przytłumiony dźwięk dzwonka do drzwi. Poczułam się jakby radośniej i lekko zdenerwowana szybciej przesuwałam szczotką po włosach, nie zważając na to że połowę z nich wyrywam.
Chwyciłam wreszcie małą torebeczkę mieszczącą jedynie szminkę, telefon i portfel i zbiegłam po schodach. Na szczęście Nathan stał w holu sam, bez Ritty czy Roberta, więc mogłam go bez oporu pocałować w policzek. Zrobił lekko zawiedzioną minę, ale objął mnie zaraz w pasie i razem zniknęliśmy za drzwiami.
-Jak to zrobiłeś że David pozwolił ci ze mną gdziekolwiek wyjść?
-Nie było to łatwe i starałem się żeby niczego nie podejrzewał, ale powiedziałem jedynie że chciałaś po urodzinach jechać na zakupy, a ja mogę cię zawozić wszędzie gdzie chcesz.
Zaśmiałam się dźwięcznie, wcale nie podobnie do tego jak śmiałam się z klasą i krótko przy moich normalnych znajomych - czytaj przy ludziach po czterdziestym roku życia.
-To jak, gdzie sobie życzysz pojechać?
-Gdzie chcesz, nie znam jeszcze dobrze Londynu.
-To pojedziemy do największego centrum handlowego w tym mieście.
-Chyba będzie moim ulubionym.
Jakoś tak dziwnie było mi siedzieć na miejscu obok kierowcy, gdzie jeszcze nigdy nie zajmowałam miejsca. Ale za to mogłam mu się przyglądać jak porusza lekko ręką na kierownicy, jak wytęża wzrok by zobaczyć coś na ulicy, a następnie przenosi wzrok na mnie.
Wreszcie stanęliśmy przed naprawdę ogromnym budynkiem, ale nie wywołało u mnie to większego zaskoczenia gdyż w LA można było znaleźć takich około setki.
-Cholera - mruknął Nath, gdy próbowaliśmy wjechać na parking.
-Co się stało?
Zauważyłam bardzo dużo nastoletnich dziewczyn i pomyślałam sobie że musiały się dowiedzieć o tym, że Nathan tutaj będzie.
-Zaraz zobaczysz.
Zasępił się. Wyszedł z auta, był lekko zły i dlatego zorientowałam się, że nie otworzy mi drzwi i sama mam wysiąść, choć nie do końca wiedziałam jak. Następnie objął mnie ramieniem i przebijając się przez tłum młodzieży weszliśmy do środka.

Przy wejściu usłyszałam moje imię. Odwróciłam się i zobaczyłam, dwie dziewczynki w wieku około 10 lat idące do mnie. Nieśmiało poprosiły mnie o wspólne zdjęcie, oczywiście razem z Nathan'em.
Nie rozumiem czemu chłopak tak się zdenerwował, że jego fanki przyszły go zobaczyć, dla mnie było to całkiem miłe.
Potem, gdy chodziło za nami masę osób, próbowałam cieszyć się zakupami. Co rusz dawałam Nathan'owi kolejną torbę, aż wreszcie to ja musiałam coś nieść, bo nie miał już miejsca na kolejne.
Już w porach lunchu kupiliśmy sobie shake i oddaliliśmy się w stronę windy. Ale mój wzrok zlokalizował coś przed nią. Nie mogłam uwierzyć w zbieg okoliczności. Liam i jakiś inny chłopak szli w naszą stronę i również nas zauważyli, bo widziałam ich szybką wymianę zdań.
Nathan jakoś mocniej zacisnął palce na mojej dłoni, nie miałam odwagi spojrzeć na jego twarz.
A jeszcze bardziej zdziwiło mnie to, że Liam i jego kolega zatrzymali się przed nami.
-Hej- zaczęłam nieśmiało pierwsza.
-Cześć - odparł mi Liam, a jego kompan tylko mi się przyglądał.
-Czego chcecie? - warknął Nath.
-Chcieliśmy tylko sprawdzić, czy na pewno nie chcecie nagrać ścieżki dźwiękowej pod nasz film? - zapytał ciemnowłosy chłopak z nutką drwiny w głosie.
-Nie, nie chcemy.
-To szkoda - skwitował Liam lekko kpiąc - a tak w ogóle Rose, to jest Zayn.
Ciemnowłosy podał mi dłoń, z wyższością patrząc na Nath'a.
-Tak, kojarzę cię. Widziałam cię na zdjęciu z tym chłopakiem, wysoki, zielone oczy, dość długie włosy.
-Pewnie chodzi ci o Harry'ego. Z chęcią by cię poznał.
Po tym gdy to Zayn wypowiedział, Nathan lekko drgnął, a nozdrza zaczęły mu się szybko poruszać.
-Może innym razem, miło cię poznać Zayn.
Uśmiechnął się, ale po tym Nathan szybko poprowadził mnie do schodów. Już najwyraźniej jak najszybciej chciał się wydostać z budynku. Na zewnątrz wcale nie zwrócił uwagę na fanów, tylko wrzucił zakupy do bagażnika i pośpiesznie wsiadł do auta.
-Nic się nie stało - nieśmiało dotknęłam jego ramienia, nie wiedziałam co mu powiedzieć.
-Stało się.! Oni specjalnie chcieli przy tobie z The Wanted zrobić gorszy zespół niż ich.
-I im się nie udało. Nathan, ja wiem że wasz jest lepszy i nic tego nie zmieni.
-Ale...
-Nie ale. - uśmiechnęłam się - naprawdę cię lubię.
-Tylko lubię? - rozweselał i pocałował mnie, było tak samo cudownie jak za pierwszym razem.
Podwiózł mnie do domu i pomógł mi zanieść zakupy do domu. Teraz już nie miał kto za mnie ich rozpakować, ale zamiast Stephanie liczyłam na Mariette.
W domu była właśnie tylko ona. Od razu zaczęła się pytać, czy niczego nie chcę zjeść, ani wypić, jednak wypełniało mnie tak wspaniałe uczucie, że na nic nie miałam ochoty. Skorzystałam również z tego, że David'a nie ma w domu i podłączyłam się do WiFi. Nie mogłam nadal wytrząsnąć z myśli One Direction. Wydawali się nawet fajni, lecz ich postawa wobec The Wanted mnie odrzucała. Jedna część mnie chce ich poznać, a druga trzymać się Nath'a, a od nich jak najdalej.
Najpierw znalazłam sobie wszystkich z 1D, a następnie zaobserwowałam ich na Twiterze, lecz miałam nadzieję że tego nie zauważą, co było bardzo prawdopodobne, skoro liczba osób jakie ich obserwują zmieniała się chyba co sekundę.
I co ja miałam robić? Stephanie nie było, Nathan jest w studiu, do egzaminu już się przygotowywać nie muszę.... Chwila. To jest to- egzamin! Przypomniałam sobie ten dzień i od razu z tym przyszły mi do głowy dwa imiona - Code i Jennifer. Reszty niestety nie zapamiętałam, ale w tej chwili nie było to takie istotne. Code podał mi swój numer. Pobiegłam do garderoby i z pewnym trudem znalazłam tamte spodenki w których byłam. W tylnej kieszeni nadal była kartka z numerem.
Wahałam się. Co sobie pomyśli o mnie? Zada sobie pytanie czemu zadzwoniłam?
W ostateczności napisałam do niego sms, modląc się aby odpisał a nie dzwonił.
'Hej, tu Rose. Pamiętasz mnie? Zastanawiałam się czy nie przyszedłbyś do mnie? Mój tata ma ten nowy film, podajrze Jeszcze Większe Dzieci i moglibyśmy go obejrzeć.'
Sms przyszedł po kilku minutach.
'No jasne że ciebie pamiętam. Tego filmu jeszcze nie było w kinach, skąd twój ojciec go ma?! To taki rodzaj randki?
'Nie! Oczywiście, że nie, możesz wziąć kogo chcesz'
'Okej, za godzinę może być?'
'Jasne'
Trochę się bałam czy aby dobrze zrobiłam zapraszając ich, bo nie spytałam o to nikogo, ale było trochę po południu, a David wraca wieczorem, więc prawdopodobnie już ich nie zastanie.
Po kilkunastu czy nawet kilkudziesięciu minutach ktoś zawołał mnie z dołu. Szybko zeszłam mając nadzieję, że to nie ojciec wrócił szybciej z pracy, tylko po prostu Ritta chce znów mi coś zaproponować.
-Och, Rose. Twój tata przyjedzie dzisiaj późno i chciał żebym coś ci dała.- wzięła mnie za rękę i wyprowadziła do ogrodu.

Na parkingu za domem (bo był też przed) stał lśniący, nowy, czarny samochód z czerwoną kokardą na masce. To miał być mój prezent urodzinowy - auto! Zaczęłam się cieszy od razu i go oglądać ze wszystkich stron, a mina dopiero mi zrzedła gdy uświadomiłam sobie że nie mam prawa jazdy i ten samochód może co najwyżej tutaj stać i być przeze mnie podziwianym.
-Marietto, jesteś pewna że to dla mnie? Ja nie mogę jeździć.
-Tak na pewno, a tym że nie możesz nie przejmuj się. Pan Santorio zdradził mi że niedługo pójdziesz na naukę jazdy, taką przyśpieszoną.
-To cudownie! - uściskałam ją i musiało to prześmiesznie wyglądać, bo w szpilkach miałam jakieś 180 cm,a ona niecałe 160.
Następnie gdy już nacieszyłam się autem, zabrała mnie do kuchni i wręczyła małe pudełeczko. Szybko rozerwałam papier na prezenty i ukazała mi się obudowa na mojego Iphona. Nie taka zwyczajna. Każdy jej kryształek był małym brylancikiem, a kwiatki zrobione były  z prawdziwych pereł. Była cudowna.

-To jest prezent ode mnie i od Roberta.
-Jest śliczna!
-Cieszę się że ci się podoba - uśmiechnęła się do mnie i skierowała się do lodówki.
-Ritto? - zaczęłam niepewnie.
-Tak?
-Bo zaprosiłam kilku znajomych na film.
-Znajomych? Kogo? Tych chłopców z The Wanatad?
-The Wanted, nie, nie ich. Innych znajomych, ale na pewno wyjdą przed David'em.
-Twoim tatą - poprawiła mnie - no dobrze, popcorn jest wiesz gdzie.
Pokiwałam ochoczo głową i dobiegł mnie dźwięk dzwonka. Ritta poszła otworzyć, a ja za nią. Zdziwiło mnie, że na zewnątrz byli tylko Code i Jennifer, ale to nawet dobrze że tylko oni.
Spojrzałam szybko na siebie, a potem na Jennifer i znów wyglądało na to jakbym w porównaniu z nią przesadnie się wystroiła. Choć i tak nigdy tak jak ona bym się nie ubrała.
-To jak, idziemy do twojego pokoju? - zagadnęła mnie dziewczyna w holu, gdy Marietta nas zostawiła.
-Po co? - zdziwiłam się po co tam chce iść.
-No mieliśmy oglądać film - wtrącił się Code.
-Tak, w salce kinowej.
-Gdzie? - powiedzieli razem.
Zaśmiałam się i poszłam przodem, przez granatową kotarę do salki.
Jęknęli z wrażenia, chociaż takie pokoje dla mnie powinny być w każdym domu. Usiedliśmy wygodnie i włączyliśmy film. Komedia okazała się bardzo śmieszna, co potwierdzały nasze wybuchy śmiechu co kilka minut. Czułam się z nimi tak swobodnie, a co mnie przeraziło, chyba lepiej niż w otoczeniu The Wanted, ale przy nikim się o tym nie przyznam.

-To jak? Czemu nas zaprosiłaś? - zapytała Jennifer, po tym jak Ritta przyniosła nam dosłownie różową tacę i takiego samego koloru jej zawartość.
-Jeszcze nie myślałam czemu. Chyba dlatego że chcę was lepiej poznać.
-Taka dziewczyna jak ty, chce poznać takich jak ja?
-Coś w tym złego? I wcale nie jestem TAKĄ DZIEWCZYNĄ, starajcie się ze mną rozmawiać jakbym była normalna.
-W takim domu to trochę trudne - zażartował Code, a Jennifer spojrzała na niego dziwnie rozczulonym wzrokiem, tak jak ja patrzyłam się na Nathan'a. On musiał się jej podobać.
Pożegnałam ich piętnaście minut przed przybyciem David'a. Ritta mnie nie wydała, więc on o niczym nie wiedział. Nie wiedział też, ile w tym dniu stało się świetnych rzeczy.
Leżałam już na łóżku wieczorem gdy przyszedł mi sms, od numeru którego nie miałam zapisanego w telefonie. Z początku sądziłam że to Jennifer, ale przypomniało mi się, że wymieniłyśmy się numerami.
Odczytałam treść:
'Cześć Rose, chcielibyśmy ci wytłumaczyć z chłopakami to co zaszło między nami a TW. Spotkaj się z nami. (podał adres) tutaj mieszkamy i liczymy że jutro wieczorem nas odwiedzisz. Liam'
Nie mogłam pojąć skąd on ma mój numer! I po co nadal stara mi się coś udowadniać? Nie chcę od niego nic.

Gdy byłam taka zła na Liam'a, znikąd przed oczami pojawiła mi się twarz Harry'ego, którego jeszcze nie znałam, a potem odezwał się cichy głosik w mojej głowie 'To dla niego tam pójdę'.
Potem próbowałam przez to przypominać sobie każdą chwilę spędzoną z Nathan'em, ale ów brunet stawał mi przed oczami. Nie wiedziałam co się ze mną dzieje, ale na pewno wiedziałam że to Nathan'a TYLKO kocham.
'Nie mów -skończone- gdy dopiero zaczynasz'

---------------------------------------------


No i jest 7 :)) Mam nadzieję że się spodoba. Teraz już będzie więcej 1D, obiecuję :))
Proszę o tyle samo komentarzy i jeszcze więcej obserwatorów ! <33

CZYTASZ=KOMENTUJESZ

@LuckyStarsLS

Eyes Of Rose 6

Od zawsze sądziłam że moje 18-ste urodziny będą w moim kochanym LA,
zorganizowane przez mamę, która ma identyczny jak ja pogląd o modzie,
smaku i ogólnym wrażeniu.A jednak, przyjęcie będzie wyprawiane w tym,
beznadziejnym Londynie, gdzie wprost nienawidzę spędzać czasu, dawno
bym stąd uciekła, ale jedna osoba trzy ma mnie przed podróżą do domu-
Nathan. To dzięki niemu daję mamie na te pół roku wolność i to właśnie on
jest moim światełkiem w czarnym, mrocznym tunelu, jakim jest to miasto.
Jestem tutaj dopiero tydzień, a zajął w moim życiu na prawdę sporo miejsca.
Nie wiem tego czy jesteśmy razem, ani czy on cokolwiek do mnie czuje,
bo nie mogę się o to spytać, nie umiem i pewnie nie przeszłoby mi to przez
gardło...
Spojrzałam na zegarek stojący obok łóżka. Odrzuciłam z siebie wściekle
różową kołdrę i odeszłam w kierunku łazienki, by jak co rano spędzić tam
półtorej godziny. Miałam zaplanowane całe popołudnie, dlatego nie

mogłam stracić nawet minuty. Niezależnie od tego jak bardzo nie chcę tutaj tego przyjęcia, muszę wyglądać nienagannie i wręcz perfekcyjnie, tak by każdy mógł brać ze mnie przykład. Ubrałam się pośpiesznie i od razu zeszłam na dół. Zanim weszłam do kuchni, na ostatnim stopniu przejęta Marietta składała mi chaotyczne życzenia. Połowa brzmiała po włosku, czego nie
zrozumiałam, bo jedyne języki które umiałam to hiszpański, francuski  i oczywiście angielski, w którym była druga część życzeń. Następnie przeszłam w ręce Roberta, którego formułka była o wiele bardziej zrozumiała i bardziej oficjalna. Po tym, tata zauważył że wstałam już i również obdarzył mnie
urodzinowym spisem, czego mi życzy. To był jedyny dzień w roku, gdy tata
przełamywał się i skłaniał się do przytulenia mnie i pocałowania w policzek.
Inaczej pewnie i ja bym spanikowała, ale wiedziałam że to na tyle krępująca
sytuacja dla mnie jak i dla niego.
Nie miałam zbytnio czasu na śniadanie, dlatego poza wypiciem, zaskakująco smacznej czekolady nie wzięłam nic więcej dzisiaj do ust. Na dzisiejszy dzień tata wynajął mi szofera, choć nie zawsze to robi, bo woli wysyłać Roberta albo już nie pracującą u niego Stephanie. Wydaję mi się, że dzisiaj musi ich mieć przy sobie, więc wynajął mi kogoś by zwoził mnie wszędzie gdzie
zechcę.
-Tato? Mogę mieć do ciebie prośbę? - zapytałam przed wyjściem z domu.
-Oczywiście! To twoje urodziny, więc proś o co chcesz. Kupię ci nawet wyspę.
-Nie potrzeba. Zastanawiam się czy znasz może zespół One Direction?
-Nie osobiście. Jednak znam ich menagera.
-A mógłbyś ich jakoś ze mną poznać?
-Czemu? Przecież The Wanted są o wiele lepsi. Mają lepszą muzykę,
wygląd sceniczny i oczywiście są doroślejsi.
-Tak wiem Dav... tato. Ale chciałabym poznać ich konkurencje.
-Nadal nie rozumiem po co...
-Nie ważne, lecę już.
 Na samym początku moim celem było solarium - to nie była chwilowa
zachcianka lub dla samego efektu na wieczór i tak musiałam odwiedzić to
miejsce, bo moja opalenizna to wcale nie karnacja, lecz efekt co miesięcznego
odwiedzania solarium, tylko tym razem przybrałam troszkę ciemniejszy
kolor. Następnie udałam się zrobić manicure i pedicure, choć kosmetyczkę
również odwiedzałam dość często. Ale na samym końcu czas było zająć się
moimi włosami, a nie codziennie pozwalam by ktoś inny, prócz mnie ich
dotykał. To uraz od kilku lat, gdy byłam u fryzjera, u którego akurat szkolił
się jakiś uczeń. Widziałam w lustrze, że najpierw podrapał się po tyłku, a potem
wyciągnął tą dłoń by dotknąć moich włosów, oczywiście w trybie natychmiastowym
opuściłam lokal i od tamtej pory nikt nie ma prawa dotykać mojej głowy.
Jednak teraz pozwoliłam na to tylko dlatego, że mama poleciła mi jej przyjaciółkę,
która zajmowała się stylizacją Rihanny i Kristen Stewart, ale teraz przeniosła się
tutaj. Po dwugodzinnym zabiegu, miałam na głowie schludne i eleganckie upięcie.
Nareszcie mogłam wrócić do domu.
Gdy tylko otworzyłam wielkie drzwi i przeszłam przez próg, zauważyłam, że
Marietta dokłada do wielkiej kolekcji różnorodnych kwiatów, jeszcze jedne,
tym razem bukiet białych stokrotek.

-Urwanie głowy, cały czas przesyłają ci kwiaty - poinformowała mnie, tak jakby
ze znudzoną miną.
-Od kogo?
-Od wszystkich! Od współpracowników pana Santorio, wiele jest z ameryki,
na prawdę nie wiedziałam że masz tylu przyjaciół.
-Bo nie mam - mruknęłam.
-Ahh, pan Santorio czeka na ciebie w salonie - dodała, tak jakby nie usłyszała
mojej celnej uwagi.
Bez cienia zainteresowania udałam się we wskazane miejsce, podziwiając
moje nowe białe paznokcie w bardzo oryginalne wzory.
Gdy przeszłam przez otwarte, szklane drzwi, zauważyłam że tata rozmawia
z jakimś chłopakiem, który stał do mnie tyłem. Mina David'a nie świadczyła
o tym, że go lubi. To było coś pomiędzy 'co on tu robi?' a 'nie wytrzymam
z nim dłużej'. Właśnie dlatego byłam ciut więcej ciekawa co to za gość.
-Rose! Przemyślałem to o co mnie prosiłaś wcześniej. Choć nie było to łatwe
i nie mogła przyjść cała piątka, zgodził się jeden.
Wtedy odwrócił się owy chłopak. Poznałam go, to był ten sam, którego poznałam
wczoraj w klubie. Patrzył na mnie tym samym chłodnym spojrzeniem, lecz
trochę z niepokojem.
-Jestem Liam Payne - przedstawił się.
-Tak wiem - odpowiedziałam szybko, jednak zaraz tego pożałowałam.
-Skąd? - zaniepokoił się David.
-Eee...boo...eee
-Poznaliśmy się wczoraj - wtrącił Liam.
-Naprawdę? Jak?
-No bo jego siostraa... no ona też zdawała i Liam przyjechał po nią i przytrzymał
mi drzwi gdy wychodziłam. Wiem że tak się nazywa, bo krzyknęła tak na jego
widok jakaś dziewczyna.
Liam spojrzał na mnie wzrokie mówiącym 'niezłe kłamstwo'. David nie mógł
podważyć mojego zaświadczenia, gdyż zadzwonił jego telefon. Odebrał, mruknął
do mnie 'przepraszam' i wyszedł. Zostałam sama z Liam'em choć nie bardzo
byłam do tego skora ze względu na to co mówił o nim Nathan.
-Wiesz, wcale bym nie przyszedł. Nie jestem salonowym pieskiem, który czeka
na rozkazy jak to ci może mówili The Wanted, ale przyszedłem cię jedynie
ostrzec.
-Ostrzec? Przed czym? Zbliżającą się ładną pogodą? - parsknęłam.
-Przed Nathan'em. On wcale nie jest taki jak ci się wydaje. Nie jest tak dobry
jak myślisz. Nastanów się, znasz go tydzień.
-No i co? Ty go wcale nie znasz.! Zazdrościsz mu i tyle.
Zaśmiał się nerwowo.
-Posłuchaj mnie. Wydajesz się fajną dziewczyną, ani troche nie pasujesz do
niego. Zostaw go póki możesz.
-Teraz to ty posłuchaj. Chciałam was poznać tylko dlatego, by dowiedzieć
się o co wam poszło z TW, ale teraz już rozumiem. Nathan miał rację co do
was. Nie mieszaj się w moje życie, bo i tak zrobię to co będę uważać za słuszne.
-Chciałem tylko cię powiadomić, ale jeśli nie chcesz to nie.
-Nareszcie!
-Nadal będziesz się wściekać, gdy powiem wszystkiego najlepszego?
-Nie.
-No to wszystkiego najlepszego. Które to już?
-18-ste.
-Naprawdę? Sądziłem, że 19-ste lub 20-ste.
-Tak staro wyglądam?
-No nie, ale... och nie ważne. A o co ci chodziło z tym egzaminem i szkołą?
-Wczoraj pisałam egzamin w szkole.
-Do której chodzisz?
-Do żadnej. Uczę się w domu, ale egzamin musiałam napisać w normalnej
szkole.
Podniósł wysoko brwi, pewnie nie dowierzając mi, ale chwilę potem wrócił
David.
-No i jak? Już poznałaś Liam'a?
-Tak, nawet lepiej niż bym chciała.
-Poczekaj, zrobię wam zdjęcie.

Wziął mój telefon który mu podałam i cyknął zdjęcie. Byłam pewna że za chwile je usunę, bo pewnie nie będę miło wracać do tej chwili. Liam tak samo miał chyba dosyć, więc elokwentnie pożegnał się i wyszedł.
Weszłam do góry by następne godziny przed przyjęciem, przeznaczyć na
przygotowanie się, choć połowa była już gotowa. Staranniejszy niż kiedykolwiek makijaż robiłam ponad godzinę. Potem resztę czasu przymierzałam  sukienki. Wczoraj kupiłam ich kilka, bo mój gust szybko się zmienia i mogę się rozmyślić po kilku godzinach. Wcale nie zamierzałam potem się przebierać, kupiłam ich pare tylko po to by ostatecznie ocenić w której  wyglądam najlepiej. Można powiedzieć, że tej metody nauczyłam się od mojej mamy, która jako była modelka, a teraz projektantka mody, musiałam zawsze wyglądać wzorowo i tak jak mnie, bo kilku godzinach nowa rzecz może się znudzić i wylądować na śmietniku, niezależnie od ceny.
Ostatecznie zdecydowałam się na czarną, obcisłą mini, która do końca walczyła
z różową, przedłużaną z tyłu. Jednak ze względu na cel przyjęcia, zamierzałam
wyglądać 'doroślej'.
Nic tego dnia (nawet spotkanie z Liam'em) nie zdziwiło mnie tak, jak wejście
Nathan'a do mojego pokoju, gdy po raz ostatni przed zejściem na dół,
oglądałam sukienkę.
-Wyglądasz...
-Jak? - starałam się zachować spokój i udawać tajemniczą, choć nadal nie
wiedziałam skąd się tu znalazł.
-Bosko - uśmiechnął się i stanął naprzeciwko mnie, lekko pochylają się do
przodu.
-To dziękuję. A co ty tu w ogóle robisz? - spytałam szybko, bo przestrzeń
między nami zmniejszyła się do kilku centymetrów, więc pośpiesznie się
oddaliłam.
-Nie mogę cię odwiedzić przed przyjęciem?
-A po co? Za dziesięc minut i tak byśmy się spotkali.
-Może złożyć życzenia?
-Zrobiłeś to, przez telefon.
-Albo dać ci coś?- znów się przybliżył, tylko tym razem nie mogłam się ruszyć.
-A co to takiego? - spytałam niepewnie, ale chyba to pytanie nie było potrzebne.
Widziałam tylko coraz bliżej jego oczy, twarz zbliżała się na niebezpieczną
odległość, a moje serce chciało wyskoczyć. I stało się. Najpierw lekko
musnął moje usta, a potem złożył na nich pocałunek. Mój pierwszy

pocałunek. W miarę gdy się oddalał od mojej twarzy na mojej pojawiał się uśmiech.
Widząc to odwzajemnił gest. Nie mówił nic, tak samo jak ja, bo nie wiedziałam jak to skomentować.
-Wszyscy czekają już na ciebie - oznajmił wreszcie i chwytając mnie za dłoń wyszliśmy z pokoju, a następnie z domu. Najprawdopodobniej ustalił jakoś, albo bardzo przebiegle przekonał David'a, że to on mnie zawiezie na miejsce,
bo nikogo nie widziałam po drodze, kto miałby takie intencje.
Całą drogę szczerzyłam się do siebie. Nie mogłam nadal uwierzyć w to co
stało się w moim pokoju, to był chyba mój najlepszy prezent urodzinowy w
całym życiu, przebił stado kucyków i butik nazwany moim imieniem.
Przy wejściu na wielką salę, gdzie już było obecne mase ludzi, utworzyła
się dość pokaźna góra, różnokolorowych prezentów. Nie mogłam długo
potrzymać Nath'a za rękę, bo od razu kilkoro ludzi wzięło mnie by osobiście
złożyć życzenia (choć widziałam ich pierwszy raz w życiu), a Nathan'a zabrali
jego przyjaciele, czyli The Wanted bawiło się w komplecie. Oczywiście
przyjęcie organizowane przez mojego ojca miało charakter bardziej oficjalny.
Pomieszczenie było jasno oświetlone, na niskiej scenie cicho grała
orkiestra smyczkowa, ludzie ubrani byli w bardzo szykowne kreacje - garnitury
i suknie do ziemii. Nie czułam się z tego powodu speszona czy onieśmielona.
To był mój wieczór, więc miałam prawo się wyróżniać. Z alkoholi były jedynie
wina, białe i czerwone, szampany i różej maści drinki, których oczywiście nie
znałam ani jednej nazwy, bo tylko raz próbowałam alkoholu w postaci dżinu
i ani trochę mi nie smakował. By uwolnić się od ludzi których nie znam, oddaliłam

się w stronę stołu z 'górą' babeczek, gdzie nie było zbyt wiele osób. Prawdopodobnie to ten różowo-fioletowy kolor ich onieśmielał. Nim zdążyłam przeczesać wzrokiem całą salę, dołączyli do mnie Jay, Siva i Nathan. Czuć było momentalnie ich oddechy przesączone jakimś mocnym trunkiem. Naszą rozmowę przerwało tuzin kelnerów, którzy weszli na salę z tacą pełną kieliszków. Wzieliśmy po jednym, Jay nawet chciał drugi. Zrobiło się ciut ciemniej i skorzystałam z okazji, by wylać zawartość mojego kieliszka do kwiatka i nalać tam wodę. Następnie wjechał wielki tort - różowy, tak jak zaplanowałam kilkupiętrowy z wielką kremową kokardą (jadalną) na wierzchu, której jeden z boków ciągnął się przez całą długość tortu i widniał na nim napis 'Happy Birthday Rosalie'.
Całość tak mi się podobała, że nawet nie wściekłam sie na to że jest moje
pełne imie, a tak go nie lubiałam, dlatego zarządziłam by każdy zwracał się
do mnie 'Rose'.
Smakował, tak samo jak wyglądał. Nie był zbyt słodki, co by pewnie nie spodobało
się tym wszystkim, obecnym tutaj szychom. Potem przy bardzo kojącej melodii,
kilka par na parkiecie, kiwało się lekko, więc Nathan również postanowił mnie
tam zaprosić. Jednak nie trzymał się zbyt dobrze na nogach, a alkohol czuć
było coraz bardziej i to bardziej on podpierał się na mnie, a nie ja na nim.
Do tej pory to Siva próbował go ukrywać przed David'em który pewnie by nie
chciał tego, by jeden z członków grupy którą reprezentuje, upił się na przyjęciu
jego córki. Gdy skończyliśmy tańczyć oddałam go chłopakom, gdzie w kącie
nadal sięgali po kolejne kieliszki.
Czas bardzo szybko zleciał i to w bardzo dobrej atmosferze. Nawet po dość
dziwnym i trochę nieprzyjemnym spotkaniu z Liam'em, nie zmieniłam zdania
ani o Nathan'ie, ani o TW, nadal uważałam ich za co najmniej świetnych
chłopaków, a to że się upili i Siva (jedyny trzeźwy) zawiózł ich godzinę wcześniej
nie daje wcale im nic złego, są młodzi i to że ja jestem nauczona takiego zachowania
jakbym pochodziła z bardzo dystyngowanej dynastii hrabiów, nie oznacza, że
oni jako młodzi, nie mogą się zabawić... i upić.
Nadal byłam również wniebowzięta po pocałunku i nie mogłam przestać się
uśmiechać. Koło północy wróciłam z David'em i Rittą do domu, a Robert został
do samego końca.
Może i to przyjęcie nie było takie, jak gdyby się odbywało w Los Angeles, ale do
udanych nie mogę ich zaliczyć, a do tego dziś zdarzyło się coś co przybijało
wszystkie wspaniałe momenty w LA.
'Nie odrzucaj póki nie spróbujesz'

-----------------------------------------------------------
 PRZEPRASZAM ZA BŁĘDY

Chcę jeszcze was prosić o follow dla mojego zespołu :)) Teraz pracujemy nad pierwszym coverem, więc miło mnie zaskoczcie masowym follow! <33 @LuckyStarsLS